Ayres (1985), gelişimsel dispraksiyi, düşünme, planlama ve alışılmadık eylemleri gerçekleştirmede zorluk ile karakterize bir bozukluk olarak tanımlamıştır. Praxis, yeni ve tanıdık olmayan görevleri canlandırmaya dahil olur ve çocuklar, günlerinin bir parçası olan birçok etkinlikle yüzleşirken bu sürece başvurmalıdır. Yetişkinler için günlük görevlerin alt rutinleri tanıdıktır ve tekrarlarla otomatik hale gelmiştir; bu nedenle çok fazla pratiğe ihtiyaç duymazlar. Belki de insan faaliyeti yelpazesinin hiçbir yerinde praksis, sürekli değişen temaları, eylemleri, dizileri ve sonuç olasılıklarını içeren çocuk oyunlarından daha kritik değildir.
Dispraksi, muhtemelen sinir sisteminin eylem planları oluşturmak için uygun, verimli ve öngörülebilir duyusal bilgilere bağlı olması nedeniyle sıklıkla duyusal işleme bozuklukları ile birlikte ortaya çıkar (Reeves ve Cermak, 2002). Gelen bilgi doğru, verimli ve etkili bir şekilde algılanmıyor veya işlenmiyorsa buna göre hareket etmek zordur.
Praksis, oyun davranışını canlandırmanın özellikle önemli bir yönü olan fikir yürütme ile başlar. Var olan eylem olasılıklarına dayalı olarak ne yapılacağı hakkında bir fikir oluşturmak, oyun davranışının yaratıcı yönleri için esastır.
Fikir oluşturma, pratiğin planlama bileşeniyle yakından bağlantılıdır, çünkü ne yapılacağı fikrini oluşturmak, onu nasıl yapılacağını bilme sürecine doğrudan yol açar (Ayres, 2005; May-Benson, 2001). Sonuç olarak, bir çocuk bir plan için bir fikir bulmakta veya bir eylem planı oluşturmakta sorun yaşadığında, eylemin gerçek performansı da muhtemelen zor olacaktır ve oyun da dahil olmak üzere anlamlı aktivitenin birçok yönü etkilenebilir ( May-Benson & Cermak, 2007).