Oyunun tahmin edilebilir bir gelişimsel tarzda ilerlediği varsayımına dayanan Takata (1974), “oyun dönemleri” olarak adlandırdığı çocukluk oyununun altı gelişim evresinin bir sınıflandırmasını oluşturmuştur. Takata'nın taksonomisi, oyunun temel dinamiklerindeki değişiklikler yerine, çocuk oyunlarının gözlemlenebilir yapısındaki değişiklikleri tanımlamıştır.
Sensori-motor oyun dönemi 0-2 yaş
0-2 İlk 18 ayda duyular ve hareketle tamamen ototelik (çocuğun içinden geldiği için yaptığı etkinlikler) oyun: cee-ee, pat-pat, saklambaç ve bakım verenleri taklit; nesneleri düşürmek; konteyner oyunu; nesne özelliklerinin araştırılması; yeni motor becerilerin pratiği; basit problem çözme.
Sembolik ve basit yapıcı oyun dönemi 2-4 yaş
İnandırıcı taklit oyunlarına başlama; Oyunda temsil edilen deneyimler. Tek kişilik oyundan paralel oyuna geçiş. Başka bir nesneyi veya durumu temsil eden basit yapılar oluşturur. Tırmanma ve koşma başlar
Dramatik, karmaşık, yapıcı ve Oyun öncesi dönem 4-7 yaş
Sosyal katılımın genişlemesi: paralel oyundan çağrışımsal oyuna geçiş; Çocuğun günlük deneyimlerini, sosyal rollerini, masalları ve mitleri canlandıran dramatik rol oyunu. El becerisi gerektiren aktivitelerde beceri gelişimi. Açık havada güç ve beceri içeren gözüpek aktiviteler. Oyun yapıları gerçekçi ve karmaşıktır. Sözlü mizah, tekerlemeler yaratır.
Oyun dönemi 7-12 yaş
Kurallı oyunlar: kurallara uyum konusunda ilgili; kurallar koyar ve yenilerini oluşturur; oyunlarda risk alma; akran statüsü ile ilgili endişe; arkadaşlık grupları önemli; spora ve resmi gruplara (ör. izciler) ilgi; işbirlikçi oyun. İşlerin nasıl yürüdüğüne, doğaya, el sanatlarına ilgi.
Rekreasyonel Dönem 12-16 Yaş
Resmi akran grubu oryantasyonu: takım çalışması ve işbirliği; kurallara saygı; becerilere meydan okuyan oyunlar; rekabetçi. Gerçekçi yapıcı projeler ve karmaşık el becerileri.